Testamenten of verbonden

De twee delen van onze Bijbel, het OT en NT, zijn qua naamgeving erg ongelukkig gekozen. Allereerst is een testament eenzijdig. Een testament is van iemand, niet tussen mensen. Een testament kan vervangen door een volgend testament. Als een testament bij de notaris wordt gewijzigd, dan wordt daarmee het voorgaande ongeldig. Zo werkt dat bij een testament. Testamenten hebben zodoende een beperkte houdbaarheid. Zo niet bij verbonden. Verbonden zijn wederkerig, er zijn twee partijen. Beide partijen zijn gehouden aan de afspraken van het verbond. Verbonden worden aangevuld, bijgeschaafd, verdiept en verlengd, maar nooit opgeheven, zeker niet als God één van die partijen is.

Verbonden tussen mensen onderscheiden zich wel van verbonden tussen God en mensen. God is een partij die volmaakt is en Zich onberispelijk aan het verbond zal houden. De falende partij is dus altijd de mens. Sowieso is het een ontzagwekkende gedachte dat een volmaakte, soevereine, heilige, almachtige God, Schepper van hemel en aarde verbonden met mensen sluit! Begrijpt u dat? Ik niet. Om het een beetje te vatten, kun je het als volgt vergelijken. Een schatrijke, rechtvaardige zakenman, die door hard werken alles goed op orde heeft, sluit een overeenkomst met criminelen en in die overeenkomst neemt hij hen op als mede-erfgenamen! De gelijkenis is zeker niet waterdicht, maar misschien brengt het u onder de indruk van Gods keus dit toch te doen en neemt daarmee uw dankbaarheid voor het heilsplan toe.

Het OT had beter ‘de verbonden voor Christus’ en het NT ‘de verbonden sinds Christus’ genoemd kunnen worden. De foutieve naamgeving heeft waarschijnlijk bijgedragen aan ons idee dat het NT het OT vervangt en daarmee dus ook de inhoud van het OT is komen te vervallen. Namen doen ertoe en hebben kracht, zelfs al zijn de namen OT en NT niet met opzet toegekend. Het is gebeurd en er is kracht vanuit gegaan. In ons denken heeft het patroon zich gevormd dat het laatste het eerste vervangt.

Samen verder.